Bodrum ile ilgili bir belgesel seyretmiştim

İkibinaltı yılıydı diye aklımda kalmış. O zaman henüz İstanbul’da yaşıyordum. Evim Bebek’teydi. Şahane manzarası olan, Bebek koyuna hakim bir evdi. Evliliğimizi bitirmiştik, ben o evde kalmıştım ve ev büyük geliyordu. Hem ortam değiştirmek de istiyordum. Nereye taşınsam diye düşündüğüm bir dönemdi. Akşam eve gelmiş, her zaman olduğu gibi bir kadeh koymuş, ayağımı uzatmış manzarayı seyrediyordum. Laf arasında unutmadan söyliyeyim, Bodrum’a taşındığımdan beri evde hiç içki içmiyorum çünkü rahatlamamı gerektirecek gerginliğim yok. Burada içkiyi keyif ve zevk için içiyorum. Neyse, bir yandan manzaraya dalmışken bir yandan televizyonu açtım ve İz TV kanalında bir belgeselin başına yetiştim. Konu Bodrum’du. Hemen doğruldum ve belgeseli izlemeye başladım. Kısa ama beni etkileyen bir belgeseldi. Hoş, konunun Bodrum olması zaten etkilemeye yeterdi ama bu sefer alışılagelmiş turizm içerikli bir belgesel değildi. Ağırlıklı olarak Bodrum’a sonradan yerleşenlerin gözüyle, duygularıyla Bodrum’u aktarıyordu. Önce yabancı uyruklu bir adam ve kadın, yıllar yıllar önce Bodrum’a nasıl yerleştiklerini, orada nasıl bir hayat sürdüklerini, eski Bodrum’u anlattılar. Yaz kalabalığından sonra yağmurlarla beraber gerçek Bodrum nasıl tekrar geri geliyordu, nasıl yolda tekrar tanıdıklar ortaya çıkıyordu... Derken bir bilim insanı, turizmci, yine yabancı uyruklu bir yelkenci, tekne yapımcısı bir Bodrum’lu, şarkıcı Neco – ki bu belgeselde en basma kalıp lafları o etmiş, "burada sanatçı olunca üretim becerisi artar"mış, “biz sanatçılar zaten” bla bla... Bodrum sokaklarında yapılan çekimler. Taş evinin bahçesinde konuşan, su altı fotoğrafçısı beyaz saçlı, yaşı altmışı geçmiş yabancı. Çok doğal bir belgeseldi. Devrik cümlelerle örülü belgesellerden hiç hazetmiyorum. Bana pek yabancı geliyorlar, kaptıramıyorum. Bu öyle değildi. Herkes Bodrum’u ne kadar sevdiğini içinden geldiği gibi, samimi bir şekilde anlatıyordu.

1978 yılında çekmişim. O zamanlar hemen kasabanın içinde tekne imal ediliyordu

Bu fotografı internette buldum

Bu kareyi bir dostum bulmuş, bana gönderdi

Yıllar yıllar öncesinin Akyarlar'ı

Belgesel bittiğinde boğazım düğümlendi. “Ben niye hala buradayım” diye kendimi sorgulamaya başladım. Sonra Bodrum hayaline dalıp bir iki kadeh daha içip yatmışımdır herhalde. Ama belgeselden çok etkilendim. Aylar sonra galiba annemdi arayan, televizyonu aç Bodrum belgeseli var dedi. Açtım, yine bu belgesel. Yine baştan sona aynı duygularla izledim.

Bu arada Bebek’teki evden Asmalımescit’e taşındım, ofisi de Levent’ten İstiklal Caddesi üzerinde, Tünel’e doğru bir binaya taşıdım. Hayatımı bir ölçüde değiştirdim ama bir türlü Bodrum’a gidemedim. Hep erteleyecek bahane buldum. Öte yandan Bodrum’a taşınma fikri yıllardır kafamdaydı ve gittikçe artarak da baskın oluyordu. Ha bu arada kışın önceleri ayda 4-5 gün, sonra bir hafta-on gün kaçtığım Yalıkavak’taki evi de kurmuştum. Yani alttan alta hazırlıklar sürüyordu. Kış aylarında her Yalıkavak’a gelişimde, gri ve ıslak İstanbul’u bırakıp güneşli Ege sahiline vardığım için şükrediyordum. Böyle bir işe kalkıştığım için de kendimi kutluyordum. Çünkü dedim ya Bodrum’da yaşama isteğim çok eskiye dayanıyordu. Burada yer verdiğim, Bodrum’a ilk gelişimde Bafa kıyısında bir çeşmeden su içerkenki fotoğrafım 1978 yılına ait. İşte o ilk gelişimden sonra Bodrum bende git gide tutku halini aldı. Her şeyin bir zamanı var, ya da nehir yatağını bulur derler. Benim de yaşantımda bir dönem oldu ve o zaman geldi ve de ben -en sevdiğim benzetmemle- dikiz aynasında Levent’teki plazaları görerek köprüye girdim. Arkamda gri İstanbul’u bırakıp önümdeki masmavi Ege’ye, Bodrum’a doğru göçe başladım.

Bodrum’da hayallerimdeki gibi bir ev bulmuştum. Yüz yıllık taş bir ev, yüksek bahçe duvarları ve kocaman bir bahçe. Eve yerleştim, mahalleyi tanımaya başladım, daracık sokakları ezberledim, hangi sokaktan gidersem kaybolmadan nereye çıkarım öğrendim. Bazen bisikletiyle bazen yürürken karışılaştığım beyaz saçlı adamı her görüşümde nereden tanıyorum diye aklımdan geçirirdim. Bir gün evimin olduğu sokağın iki paralelindeki Davulcu Ali sokaktan marinaya doğru inerken, her geçişimde hayran hayran baktığım, aynı benim oturduğum ev gibi taş ve yüksek duvarları olan taş evin bahçe kapısını açık gördüm. Durup içeri baktım. O beyaz saçlı adam kapıdan çıkıyordu, gülümsedi, ben de gülümsedim. O anda her şey yerli yerine oturdu ve belgeseldeki ev ile o adam hayalimdeki kadraja girdi. Belgeselin hemen başında konuşan Donald Frey ile mahalle komşusuymuşuz.

İlk defa Bodrum'a geliyordum, bu kare Bafa gölü kıyısında çekildi. Üzerimdeki tişörtün üstünde UESYO yazıyor. Okulumuzun adıydı. Daha uzun adı İDGSA UESYO diye yazılıyordu. İstanbul Devlet Güzel Sanatlar Akademisi Uygulamalı Endüstri Sanatları Yüksek Okulu. Bu neyin kısaltması diye sorana açıklayana kadar soran soruyu unuturdu.

Şimdinin tekilacılar sokağı, ben Bodrum'a geldiğimde bu haldeydi

Yine 70 sonlarından bi kare. Bodrum'da tanıştığım arkadaşlarımı ve kuzenimi garajdan İstanbul'a yolcu ediyorum. Ben param bitene kadar kalmıştım. Hangisi benim? Ortadaki saçlı genç. 

Burası şimdiki Küba Bar'ın önü

Şimdi aynen Donald Frey’in eşi, belgeseldeki Sanne Biehl Frey’in dediği gibi, kış geldiğinde biz bize kalıyoruz ve ben hem o belgeseldeki adama hem o kadına yolda rastlıyorum. Özlemle izlediğim belgeseldeki insanlarla artık aynı yerde yaşıyorum. Belgeselde tekne üzerinde konuşan dostumuz Şenkar ile -ki Marina Yat Kulübünün işletmecisidir- kışın haftada bir iki gece mekanında selamlaşıyoruz, hal hatır soruyoruz.

Ben Bodrum’da doğmadım. Buraya geldiğimde 48 yaşındaydım. Tam otuz yıl burada yaşayabilmek için uygun zamanı bekledim. Belki bu yüzden Bodrum benim için çok değerli ve buraya yapılan tüm kötülükler beni üzüyor. Belki burada doğsaydım buranın değerini bu kadar bilemeyebilirdim. Ki bunun örnekleri hiç de az değil.

Bana bu yazıyı yazdıran, geçtiğimiz hafta bir tvitdaşımın yolladığı link oldu. Linkte sözünü ettiğim belgesel vardı. Tekrar ama bu sefer özlem ile değil, buraya yerleşmiş olmamın hazzıyla izledim. Bu blogda zaman zaman yazdıklarımın, belgeselde neredeyse aynı cümlelerle burayı seven ve burada yaşayanlarca dile getirildiğini gördüm. Dedim ki, demek Bodrum sevgisi böyle bir şey. Hangi yaştan, cinsten, milliyetten, meslekten olursa olsun, insan burayı seviyorsa dili aynı dil oluyor. Gönlünden gelenleri aktardığı lisanlar farklı da olsa altında yatan duygu aynı. Bu blogu arada izliyorsanız Bodrum’u seviyorsunuz demektir. Biliyorum ki bir çok okuyan bir gün buraya yerleşmeyi aklından geçiriyor, bunun hayalini kuruyor. Şimdi size önerim bu belgeseli izlemeniz. Sonunda sizin de boğazınız düğümlenir gibi olursa muhtemelen hayat yolunuz sizi buralara getirecek demektir.

Belgeselin linki;

https://www.youtube.com/watch?v=jItMcZJ7gWs&feature=player_embedded