Şu üç günlük dünyada, üç günlük İstanbul seyahati.

Tam üç ay sonra yeniden, işlerim nedeniyle İstanbul’a gitmem gerekti. Önce aynı kampüste iki toplantı olacağı için ve fabrikalar da Sabiha Gökçen’e yakın olduğundan sabah gidip akşam dönerim diyordum. Sonra bir başka müşteri adayımla buluşmam gerekti, o zaman bir gece kalayım dedim. Derken o toplantının tarihi bir gün atınca gidip dönüp iki gün sonra yine gitmektense iki gece kalayım dedim ve öyle yaptım.


Sabahın altısında yola koyuldum
İstanbul’da kalmanın iyi ve kötü yanları var. İyi yanı, eş, dost, arkadaş, akraba ile görüşebilme. Kötü yanıysa kaldığım her günün bana yüklediği sıkıntı. Gürültü, kalabalık gibi artık hayatımdan çıkan şeylerle tekrar karşılaşmak inanın bünyemi zorluyor. İki gün oldu döneli, dün hafif başlayan ve bugün şiddeti artan bel ağrısı ile yaşıyorum. Dün bir arkadaşım, sen İstanbul dönüşlerinde çarpılıyorsun dedi. Doğrusu dikkat etmemiştim, sonra hatırladım ki dört gün kaldığım bir Istanbul dönüşünde de belim ağrımıştı. Sanırım orada koştururken, yetişmeye çalışırken kendimi kasıyorum. Eh, bel fıtığı problemim de olunca, dönüşte acısı çıkıyor galiba.

Geçen çarşamba sabah beşte uyanıp, tavukları ve kedim Yalıkavaklı Neriman’ı besleyip çıkacakken, folluktan aldığım henüz ılık yumurtanın cazibesine kapılıp bir yumurta kırıp öyle çıktım yola. Uçağımın saati 07:55’ti ve uçak beş dakika erken bile kalktı. Rötar olunca eleştiriyoruz ya, tam zamanında –hatta erken- kalkıp tam zamanında varan Pegasus’u tebrik etmem gerek. Hakkaniyet bunu gerektirir di mi? Saat 10:00’da Tuzla’daki toplantıya erken gitmemek için havalimanında oyalandım bile.




İki saatte Bodrum'dan Tuzla'ya geldim, daha fazla sürede Tuzla'dan Tepebaşı'na gitmeye çabaladım
Sonra işimi halledip, ikinci toplantı saati olan 14:00’e kadar Tuzla’da fabrikaların olduğu kampüste zaman geçirip ikinci toplantıyı da yapıp kalacağım Tepebaşı’na doğru yola çıktım. Hava güzeldi, o yüzden trafik üç ay önceki gelişime göre makul sayılabilirdi. Tabii İstanbul koşullarına göre konuşuyorum. Yoksa uçak bekleme süresi hariç iki saatte Bodrum’daki evimden Tuzla’daki fabrikaya geldiğimi düşünürsek, aynı sürede Tuzla’dan Tepebaşı’na gitmek açıklanabilir bir durum değil. Ama orası İstanbul…

İstanbul’daki işlerim eğer Avrupa yakasında olacaksa genellikle Pera Tulip’te kalırım. Ancak bu sefer yer bulamadım ve Tepebaşı civarındaki başka otellere bakındım. Ansen Suites’de karar kıldım. Önünden yıllardır geçip dururum, hep merak ederdim. Eski Ansen apartmanından otele çevrilmiş bir yapı. Yanılmıyorsam 10 odası var. Eski bir binada konaklamaktan çok memnun kaldım. Odam en üst kattaydı ve Haliç ayaklar altındaydı. Halamların uzun yıllar yaşadığı Haliç Apartmanını belki bilirsiniz. Şişhane’de, şimdi Radisson Oteli olan binadan üç bina aşağıda, köşededir. Yüksek tavanlı çok güzel bir dairede otururlardı. Çocukluğumdan beri çok sık gidip kalırdım o evde. Orada Haliç’te gün batımlarını seyrederdik. Çocukken çay, büyüdükçe kola ve sonra rakı eşliğinde. Ansen’in girişinde biri İtalyan biri de Roka adında Ege mutfağı sunan iki lokantası var. Ancak ben yemekleri otelde yemekten –mecbur kalmadıkça- pek haz etmem. Dışarıda olmayı tercih ederim. Hele İstanbul’a geldiysem, tek özlediğim şey olan Boğaz kıyısında lakerdalı bir rakı akşamı varken otelde yer miyim? 


Ansen'de oda çok geniş ve rahattı



Sabahları kahvaltı verilen mekan, akşamları Roka adında restorana dönüşüyor. Roka Alaçatı'da da varmış




İlk akşam, İstanbullu hayatımda neredeyse her hafta gittiğim Kuruçeşme’deki Marina Balıkçısı’ndaydık. Yine mükemmeldi. Müşterileri karşılayan iki kişi aynen devam ediyorlar. Onlarla ayak üstü sohbet ettik. Garsonlardan birini tanıyorum artık, diğerleri tamamen değişmiş. Bize servisi o yaptı, eski günleri hatırladım.

İkinci gün işim yoktu. Günü aile ziyareti, arkadaşlarım Yıldırım, Haluk –bkz. bundan iki önceki çete yazısı-  ve hocam Bülent Erkmen ile Kantin’de öğlen yemeği yiyerek geçirdim. Kantin’e ikinci gidişim. Yemeklerini çok beğeniyorum. Iki defasında da küçük küçük çok çeşit istedik, çok da iyi oldu. Masada konu lezzetten ve yemekten açılınca bana İstanbul’un yeni mekanlarından söz ettiler. O akşam için Kumbaracı Yokuşu girişindeki Yeni Lokanta’ya gitmem önerildi. Ancak yer bulması çok zormuş, neyse ki Erkmen hemen aradı ve iki kişilik yer ayarladı.

Kuruçeşme'deki Marina balıkçısından manzara
İstanbul'un en sevdiğim yeri boğaz, en sevdiğim mezesi de lakerda. İkisi de Marina'da var.

Akşam önce Şimdi kafeye uğradık. Orasını çok severim. İstanbul’daki son yılımda evimi Bebek’ten Asmalımescit’e taşımış, ofisimi de Levent’ten Tünel’e getirmiştim. Şimdi kafe öğlenleri sık gittiğim, akşam iş çıkışı uğradığım mekandı. O zamanlar Gügü işletirdi. Gügü orayı işletmeden önce de bizim Bodrum’daki mekanımız Zazu’nun işletmecisiydi. Sonra Kurşuncu kardeşlere devredip İstanbul’a döndü. Neyse, Şimdi’de birer kadeh içip Yeni Lokanta’ya gittik. Epey loş ve hoş bir mekanla karşılaştım. Son anda masa bulabildiğimiz için biraz köşedeydik ama zararı yok dedik, önemli olan lezzetti. Ben yeni mekan ve yeni tadlar denemeyi severim. Ama sonra döner yine eski mekanlarıma giderim. Aklımda kalmasın isterim yani. Boğaz’da yaşadığım onbeş yıl boyunca neredeyse açılan her balıkçıyı denedim ama Hisar’da İskele ve Karaca ile biraz önce sözünü ettiğim Kuruçeşme Marina’dan hiç vazgeçmedim. Ha bir de Bebek’te Poseidon denen rüküş balıkçıya dönüşmeden önceki Yeni Güneş’e çok giderdim. Diğerlerini de birer kere denedim o kadar. Yeni Lokanta’nın menüsü bana hitap eden bir menu değil. Kötüydü demek istemiyorum, yanlış anlaşılmasın. Yediklerim gayet lezzetliydi. Ama ben rakı, balık ve meyhane mezelerini ve de o kültürü seviyorum. Loş ışıkta rakı içerken digger masaların çoğunda şarap içilmesinden hoşlanmıyorum mesela. Belki orada şarap içmeliydik. Ama ben rakıcıyım. Şarabı yılda on akşam içerim o kadar. Tabii Yeni Lokanta aslında şarap ağırlıklı bir mekan. Şarap listesi var, fakat rakı sadece iki çeşit. Yeni Rakı ve Ala. Başka yok. Yeni Rakı’yı mecbur kalırsam içerim. Benim favorim Yeni Rakı’nın Yeni Seri’si. O yoksa Tekirdağ’ı tercih ederim. O da yoksa Kara Efe. O da yoksa o zaman Yeni Rakı. O akşam da değişiklik olsun diye Ala içtik. Dedim ya geleneksel meyhane mezelerine ve son yıllarda doğal olarak Ege mezelerine vurgunum. İçine patlıcan doldurulmuş mantı gibi lezzet denemelerini takdir ederim, denerim, genellikle de beğenirim ama ertesi gün yine ahtapot, fava, ot tercih ederim. Yeni Lokanta’nın lezzeti de gayet iyiydi fakat bir daha gider misin diye sorarsanız, gitmem derim. Benlik bir yer değil. Her şeyden önce bana göre epey sıkıcı bir mekan olmuş, başta loşluğunu sevdim ama biraz zaman geçince ruhum karardı. Tamam, otobüs terminali lokantası gibi aydınlık olsun demiyorum tabii ama bana göre değil işte. Sonuç olarak denediğimiz için memnun kaldık mı? Evet kaldık. Aklımda kalmadı.

Yeni Lokanta 
Akşam İstanbullu Serdar ile Bodrumlu Serdar kadeh kaldırdılar
Mantı...
Ertesi gün İstanbul’un en ucube binasında toplantım vardı. Anladınız tabii, Gökkafes’ten söz ediyorum. Ansen Suite’ten ayrılıp valizimi kuzenim Hakan’ın dükkanı olan Lale Plak’a bıraktım ve Tünel’den Gökkafes’e yürüdüm. Bodrum’da bir yılda gördüğüm insan sayısının beş misli insanı bu yürüyüşte görüp mekana vardım. Yol boyu eski İstiklal Caddesi’ni, çocukluğumun ve gençliğimin Taksim’ini düşündüm. İlk ofisimizi arkadaşım Ali Platin ile açmıştık, yerimiz Hasnun Galip sokağın köşesiydi. Yıl 1985 veya 86 olmalı. O zaman İstiklal Caddesi’nde gezinmek, hele gece yürümek yürek isterdi. Sonra İstiklal Caddesi dönüşüm geçirdi. Büyük markalar gelmeye başladı. Ama orayı çetelerden falan temizleyen Sadettin Tantan’dı. Hakkını teslim etmeli, o zaman emniyet müdürüydü, İstiklal’I hallaç pamuğu gibi atmıştı. İstiklal eski günlerine dönmeye başladı. Kadınlar caddeye çıkabilir oldu falan. O dönüşümden hemen önce biz ofisi Nişantaşı’na taşımıştık. Sonra 2007 yılında kendi ofisimi yine İstiklal’e taşıdım. Istanbul’daki son ofisim, arkadaşlarımla ortak kiraladığımız o ofisti ve İstiklal’in üzerindeydi. İki ofis arasında yaklaşık yirmi yıl vardı, İstiklal ile birlikte Türkiye de çok değişmişti. Eskiyi özlemle anmak –kaybettiğim insanlar hariç-  çok yaptığım bir şey değil ama İstanbul konusunda bunu sık yapıyorum. Benim çocukluğumun ve gençliğimin İstanbul’u çok daha iyiydi. Daha sakindi, çok daha temizdi, nezihti. Evet, dünyanın bir ayıbıdır ama İstiklal caddesinde adım başı karşıma çıkan Suriye uyruklu dilenciler, Araplar falan iyi değil. Yakın gelecekte bu iş sosyal patlamalara yol açabilir ve gördüğüm kadarıyla kimse bir şey yapmıyor. Taksim tam bir rezalet. Berbat bir beton alan olmuş. Tam bir AKP zevki ve zihniyeti. Durumu daha iyi anlatan, ibretlik bir yer bilmiyorum. Bir meydan nasıl berbat edilir, nasıl yok edilir akıl alır gibi değil. Çocukluğumdaki Taksim basbayağı yeşildi, hatırlıyorum.

Narmanlı da değişiyormuş
Kuzenimin dükkanı Lale Plak



Diğer kuzenim Sema ile Şimdi'de oturduk
İşimi hallettikten sonra uçak saatine kadar Arter’e uğradım, Lale Plak’ta vakit geçirdim ve Yeşilköy’e yollandım. Dönüşüm AtlasGlobal ileydi ve o uçak ta tam saatinde kalktı. O arada sürekli THY’nin rötar anonslarını dinliyordum. Tabii ki THY’nin çok seferi var ve hepsi gecikmeli değil ama sadece THY’nin rötar yaptığını da kulaklarımla duydum. Üç günlük İstanbul koşturması yormuştu ve böyle günlerde olduğu gibi kafamı koltuğa koydum, uyumuşum. İzmir civarında uyandım, biraz sonra da zaten Bodrum’a indik. Uçağın kapısı açılır açılmaz burnuma en sevdiğim Ege kokusu doldu. Ilık hava ile birlikte içim kıpır kıpır oldu. Sonunda olmak istediğim yere dönmüştüm. Ne gariptir ki, doğup 48 yıl yaşadığım İstanbul’u değil de şunun şurasında 7 yıldır yaşadığım Bodrum’u benimsiyorum. Kendimi İstanbul’a değil buraya ait hissediyorum. İstanbul artık çok uzakta ve çok başka bir şehir oldu.

Bodrum’dan İstanbul’a giden uçaktaki insanlar genellikle tatilden dönenler veya benim gibi iş için gidenler olduğundan uçakta pek ses çıkmaz. Ama dönüş uçakları öyle değildir. Bizler sevdiğimiz yere dönüyoruz diye neşeli oluyoruz, çoğunluk da tatile geldiği için. Tatile giden insanlar hoş görülü ve neşeli olurlar. Istanbul’da kornaya basan, sırada önünüze geçen onlar değildir sanki. Bir nezaket ki sormayın. Bu dönüşümdeki yolcular arasında bikinisinin üzerine tişört giymiş bir kadın ve şort giyip şapkasını takmış kocasına çok güldüm. Hani uçaktan inip derhal denize dalacak gibiydiler. Bir de bandanalı adamlara çok gülüyorum. Bu nasıl bir algıysa, Bodrum’da herkes bandana ile dolaşıyor sanıyorlar galiba. Ben yazın Bodrum dışından gelenler hariç bandana takan Kumbahçe’deki bir balıkçıyı biliyorum o kadar. Türkiye’ye gelen uçakta fes takan turist durumu yani…

Bodrum'a gelince arkada gişe, otoyol tabelası değil palmiye oluyor tabii...
Döndüğüm akşam mekanımız Zazu'daydım
Cuma akşamı döner dönmez çantayı atıp doğru Zazu’ya yollandım. Alıştığım lezzete kavuşmanın hazzıyla güzel bir rakı-balık yaptım. Rakı Yeni Rakı-Yeni Seri idi tabii.

Bu hafta 19 Mayıs tatili nedeniyle hafta kısa. Yarın pek kimseyi bulamayız. Mail gelmez, telefon çalmaz muhtemelen. Çarşamba plazalarda tatil sohbeti yapılır. Perşembe iş yapar gibi görünülür, zaten ertesi gün cuma. Yani hafta böyle geçer.

Herkese iyi bir hafta dilerim.



Yorumlar

  1. Serdar Bey; İstanbul fotoğraflarında gergin bir ifade, Bodrum fotoğraflarında ise keyifli ve relax, aradaki fark "yüzünüzden okunuyor" emin olun :)) işte bizler bu ifadeyi hep yüzümüzde taşıyoruz, yüzümüze yapışmış adeta..

    YanıtlaSil
  2. Merhaba;
    Bodrum gibi bir dünya harikasından kalkıp İstanbul'un keşmekeşine gelmek offf gerçekten çok zordur. Bodrumu çok severiz ailecek. 90 senesinden beri gidip geliyoruz. Çocukluğumda güzel anılar biriktirdim şimdi onları tekrar yaşıyorum her gittiğimde. Bolca gülümseyerek yaşanacak bir yer. Bu sene inşallah görüşeceğiz kendisiyle. Çok beğendim yazılarınızı. Okuyunca içim açıldı. Böyle detaylı yazmanıza da bayıldım. Babamın da en büyük hayali Bodrum'a yerleşmek. Umarım hayal olarak kalmaz bir gün yerleşirler. Blog sayfanızdan bahsedeceğim, hem keyifle okusun hem de hayalleri için adım atsın artık:)
    Sevgilerimle

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bodrum'da ne iş yaparım?

Bodrum'da nereye yerleşilir?

Bodrum'a tatil için geliyorsunuz. Peki nereye geliyorsunuz?