Şu sosyal medya durumları.

Yarın seçim var. 1983 yılından beri -bir kere hariç- bütün yerel ve genel seçimlerde oy kullandım. 12 Eylül sonrası gerilimli günlerden bugüne gelene kadar bu kadar gerilmiş bir Türkiye hatırlamıyorum. Nedeni, iktidar olan gücün bu gücü hazmedemeyip, çıkar çevresi için ülkeyi ateşe atacak kadar kendilerinden geçmesi. Bütün dileğim, içlerinde eğer sağduyulu birileri kalmışsa onların ve halkın yarın devreye girerek bu gidişi frenleyecek bir sonuç ile ülkenin önünü açmaları.

Bu gerginlik sizi, yaşadığınız ortama, hayatınızın akışına, yaptığınız işe, kısaca sizin koşullarınıza göre az veya çok etkiliyor. Ben Bodrum’da yaşıyorum, burada hayat İstanbul, Ankara gibi gerilimli değil. Ama buna rağmen tabii ki biz de ülkedeki bu tatsızlığı hissediyoruz.

Belki bilenleriniz vardır, benim iki tane twitter hesabım var. Biri kişisel diğeri işimle ilgili. Kişisel olan burasibodrum / @serdarbenli hesabımı çok daha aktif olarak kullanıyorum. Bu blogda yazdıklarımla paralel, twitter kuralları dahilinde bir şeyler yazıyor, paylaşıyorum. Doğal olarak da benim de takip ettiğim hesaplar var. Ofiste çalışırken gün içinde ekranlardan birinde sürekli olmasa da twitter açıktır. Olan biten orada önümden akar, oradan ülkenin hal-i pür melalini izlerim. Son bir iki aydır sadece ülkenin gerilimine yönelik bilgilere bulandığımı fark ettim. Evimde TV var ama çalışmıyor. Son yerel seçimleri izlemek için yaptırmıştım sonra daha da izlemedim. Zaten uyduda kanalların yeri değişmiş mi ne istesem de bir şey izlemem mümkün değil. İzlememe nedenim, icraatlarını ve fikirlerini asla onaylamadığım iktidar zevatının ikide bir karşıma çıkıp konuşmalarına şahit olmamaktı. Tartışma programlarındaki kalem erbabının saçmalamalarını izleyerek sinir kat sayımı artırmanın bana hiç bir yararı yok sonuçta. Ve bu zırvalara göre oy vereceğim parti/fikir de değişmeyeceğine göre TV izlemem dedim, öyle yapıyorum. Hem film izlemekten de sıkılıyorum. Komiser Colombo’dan sonra hiç dizi de izlemedim. Her neyse, sonuçta TV’de kaçtığım Erdoğan’lara, Gökçek’lere twitter’da gereğinden fazla yakalanmaya başladım. Bu arada siyaset dışında, mesela futboldan da hiç haz etmiyorum. Eskiden izlerdim, heyecanlanırdım. Ama yıllardır ne takım tutacak şevkim kaldı ne izlemeyi gerektirecek kadar kaliteli futbol var. O piyasa da berbat halde. Gerilimden futbol da payına düşeni alıyor doğaldır ki. Bunun etkisiyle twitter hesaplarından rakiplerine ağır küfürler saydıran takımseverleri okumak zorunda kalıyordum. Bir çoğunu takipten vazgeçsem de bir biçimde sızıyorlar işte. Bu da yetmezmiş gibi Acun’lar, Arda Turan’lar karşıma çıkınca artık yeter dedim ve hesabımı askıya aldım. Bir kaç gündür izlememeye başladım, inanın iyi geldi.

Böylesine betonlaşmış, neredeyse bir metrekare yeşili kalmamış çarpık bir kentte yaşayınca normal kalmak zor

Tabii işin bir de sosyal medya kullanıcılarının üslup ve tavırları kısmı var. Tahammülsüz, gerilime gerilim katan, terbiye ve saygı sınırlarını zorlayıp aşanlarla muhatap olmak saçma geliyor. O hesabı takip etmiyorsun, o da seni takip etmiyor ama bir şekilde senin bir lafına sinirlenip ana avrat dümdüz gidiyor. E bunlarla niye karşılaşayım ki. Bazı şeyler bu ülkeye çok erken gelmiş. Mesela otomobil. Henüz otomobil kullanacak düzeyde değiliz. Çünkü trafik denen bir sistem var ve biz bunun kurallarına uymuyoruz. Uymayınca kaza yapıyoruz. Ölümler, yaralanmalar, maddi manevi zararlarla karşı karşıya kalıyoruz. Oysa o kurallar bunları yaşamamak için. Ama gel de bizim insanımıza anlat. Otomobiline 400.000 euro veren adam aslında onu kullanmayı bilmiyor. Sosyal medya da biraz böyle. Dünyada nüfusuna oranla en çok facebook, twitter kullanan ülkelerin başındayız. Ama kullanmayı bilmiyoruz. Daha doğrusu adabını bilmiyoruz. Çünkü genel olarak hayata karşı adap bilmiyoruz. Trafikte sağdan gelip kırmızı ışıkta önünüze geçen adamın twitter’dan size küfür etmesi de olağan. Mal bu çünkü. Malesef bu toprağın mahsülü de bu.

Karşılaştığım, muhatap olduğum tavırlardan hareketle şu kullanıcı profillerine bakıp biraz eğlenelim isterseniz.

“Hayat size güzel”ciler..

Bunların hayatı kötü gidiyor. Bunun parayla pulla ilgisi yok. İçlerinde beyaz yakalı, plazada karton bardakta Starbucks kahvesi içen de var. Ama hayatı berbat. Yani aslında yaptığı o işini sevmiyor. Arkadaşlarıyla anlaşamıyor. Veya işi iyi ama evde mutsuz, berbat bir evliliği var. Kaçıp, bırakıp gidemiyor çünkü kredi borcu var… Böyle uzar gider. Işte onlar Bodrum’da yaşamayı seçmiş, İstanbul’u bırakabilmiş birini görünce içten içe nefret besliyorlar. Bir gün bir an geliyor size bunu kusuyorlar.

Burada sakin bir hayat sürmeye çabalıyorum. Kimseyle derdim de yok. Kimsenin de benimle derdi olmasına gerek yok zaten

Begonvillerimin açtığını görmek beni mutlu eden bir olay mesela. Bunu anlamayanları da anlamak zor değil

Sosyal medyadan biraz uzak durmak iyi fikir

Sakinlik buradaki hayatımın en önemli unsurlarından 

Maslak'taki plazaya gitmek için iki saat trafikte kalan biri benim işe gittiğim aracıma sinirlenebilir ama bu bir seçim meselesi. İstanbul'da kalıp işimi büyütmek istemedim

Bir akşam Bodrum’da arkadaşlarımın Hanende Mey adlı mekanı açılıyordu. Bu konuyla ilgili bir tvit yazıp mekanın fotoğrafını paylaşmıştım. Bir takipçim “Siz Bodrumlular ne biçim insanlarsınız? Antalya’da bir çocuk öldürüldü siz ne fotoğrafı paylaşıyorsunuz?” mealinde laf attı. Belli ki manyakça bir hırsla beni takip ediyormuş, o gün bir nedenle bir çocuk ölmüş, onun üzerinden bana saydırıyor. Sonradan gazetede çalıştığını (Sabah ekonomi servisi galiba) duyduğum bu kadının aslında Gümüşlük’te evi olduğunu, yazlarını burada geçirdiğini öğrendim. Muhtemelen yazın ülkenin bir köşesinde bir çocuk öldüğünde o da o anda belki Gümüşlük’te güneş batışı fotoğrafı koyuyordu. Yani içinde bulunduğu ortama göre insanların hali tavrı değişebiliyor. Kışın kimbilir hangi kötü koşullarda yaşadığı bir hayatı var ki, benim paylaştığım burada bir meyhane açılışı fotoğrafına saydırabiliyor.

“Sizi takip ediyorum ama”cılar

Bunlardan biriyle Instagram’da karşılaştım. Diyor ki “Hayatınızın her anını paylaşmak zorunda mısınız? Bodrum fotoğraflarınızı seviyorum ama bu fotoğrafınızı beğenmedim, niye böyle şeyleri paylaşıyorsunuz? Takip etmeyi bırakayım diyorum ama o zaman da Bodrum fotoğraflarınızı göremeyeceğim. Ben ne yapayım sizce” diye yazıyor. Sonuna da gülücük işareti yapmış. Yani sevimliyim aslında diyor. Ben de cevaben dedim ki; Sorunuzun cevabı sorunuzun içinde gizli. Yani takipi bırak be zevzek demeye getirdim. Anladı ve gitti.

“Öyle değil böyle yazın”cılar…

Fikirlerinize saygı duyuyorum ama öyle yazmayın demeye getiriyorlar. Sana ne kardeşim diyorsun? Ne yazacağımı sana mı soracağım. Ben sana karışıyor muyum? Hayır. Peki sen niye karışıyorsun? Takibi bırak butonuna bas gitsin. Bunu yapmak varken niye bana bu saçma şeyi yazıyorsun diye soruyorum, sinirleniyorlar.

“Karar verdim siz şöylesiniz”ciler…

Bunlardan biri yine Instagram’da karşıma çıktı. Dehşetle okudum. Bir insan nasıl bu kadar manyak olabilir, gerçekten çok şaşırdım. Bilenler vardır, Bodrum’da uzun rakı akşamlarımız olur ve bunları paylaşmayı severim. Benim Bodrumlu hayatımda bu rakı sofralarının yeri çok başkadır çünkü. Dostlarla rakı sohbeti, o masalardaki kahkahalı geceler buradaki hayatımın sürmesini istediğim, çok değer verdiğim önemli bir parçası. Haftada iki veya üç akşam bu masaları kurmaya çalışıyoruz. İşte Instagram’daki bir takipçi hanımefendi “Karar verdim siz alkoliksiniz. Alkol olmadan hayatın tadını çıkaramıyorsunuz. Yazık size. Sizi takibi bırakıyorum” diye yazdı. Düşünsenize, beni tanımıyorsunuz, rakı fotoğrafı görmek sizi sinirlendiriyor ve kalkıp bana bunu yazıyorsunuz. Gerçek bir ruh hastasıydı ne yazık ki. Bunları yazıp kendini küçük düşüreceğine takibi bırak gitsin değil mi?

Gıda için AVM'ye veya filanca markete gitmiyor, pazara gidiyorum. Bu da bir seçim

Dünkü HDP toplantısından. Burada siyaset hayatın vazgeçilmez bir parçası değil. Ülkede olan biteni izliyoruz o kadar

“Siz aslında huzurlu değilsiniz”ciler…

Bunlardan biri de yine Instagram’da karşıma çıktı. Bir tvitime kızmış cevabını Instagram’da yazıyor. Bu durum hayli komik ama işin o kısmını geçiyorum. Bana “İstanbul’da kimse gülmüyor” gibisinden yazdığım tvite karşı Instagram’da bir laf etti, ben de o gün dediğim gibi İstanbul’daydım, yani zaten istemediğim bir yerde istemediğim bir durumdayım.  Cevaben, bakın burası benim hesabım istediğimi yazarım. Beğenmiyorsanız çekip gidin kardeşim. Yazdıklarım/paylaştıklarımla ilgili kimin ne düşündüğünü merak etmiyorum falan dedim. Ohhooo… Abi dedi ki; sizin bazı postlarınızı beğendiğim için kendimde yorum yapma hakkını buldum, istemiyorsanız yapmam. Siz aslında huzurlu değilsiniz o huzur sadece Bodrum fotoğraflarında var tarzı bir şeyler yazdı. Tamam işte dedim. Tam da bu. Yazma gitsin kardeşim. Üç fotoğrafı beğendi diye bıdı bıdı yapma hakkını kim veriyor birbirine anlamadım ki. Ben beğendiğim bir fotoğrafı beğen butonuna basarak beğenirim. Çok beğendiysem övgü yazarım. Ama beğenmediysem geçer giderim. Niye laf edeyim? Niye o insanın hayata bakışına karışayım? Hiç uymuyorsa takibi bırakırım. Ki öyle yapıyorum. Yani bu laf atmaların altında hep aynı semptomlar var. Kıskanma, nefret vesaire. Sen biraz farklı bir hayat yaşamaya çabalıyorsan şimşekleri çekiyorsun. Onlar gibi olmanı istiyorlar. İşlerine gelmeyince de etiketi/yaftayı yapıştırıyorlar. Zaten Bodrum’da yaşamak onlar gözünde yeterince ayrıcalıklı yapıyor, kendilerini dizginleyemiyorlar.

“Tam olarak neresi”ciler…

Bir fotoğraf paylaşıyorsun mesela. Soru geliyor; Orası tam olarak neresi? Yani kabaca Bodrum veya Bodrum’un İçmeler bölgesi demen yetmiyor. Adres vereceksin. İşi gücü bırakıp Google Map’ten nokta atışı bekliyorlar.

“Nerede kalalım”cılar…

Bodrum’a geliyoruz. Ucuz, merkezi, temiz otel önerir misiniz? Zaten bu üçü asla bir araya gelmeyen üç özelliktir. İkisi olur ama üçüncü olmaz. Kaldı ki ben Bodrum’da otelde kalmıyorum ki. Evim var. Ben de uzaktan bildiğim bir kaç oteli sayıyordum. Sonra baktım ki “Serdar Bey o oteli söylediniz ama onun servisinden hiç memnun kalmadık” gibisinden laf edenler oldu. Yahu otel benim değil. Acente de değilim. O yüzden artık cevap veremiyorum.

“Oraları yazmayın”cılar…

Çok masum kesim. Şunu demek istiyorlar aslında; o bölge çok güzel, yazıp insanların gelmesine yol açmayın. Bodrum hakkında fazla yazmayın diyene de rastladım. Yahu hesabın adı “burası bodrum” ne yazacaktım? Evet, tabii ki her yeri yazmıyorum. Ama bu oraya insanların gelmesini engellemeyecek ki. Bodrum’un nüfusu benim geldiğimden bu yana %30 artmış. Bu artışın sebebi benim bu blog ve twitter hesabımsa ben müthiş güçlü bir kalemim demektir. Yaklaşık 100.000 insan beni okuyup buraya göç etmiş yani. Böyle gücüm varsa burayı da ben yöneteyim oldu olacak. Sen gel, sen gelme… Sen bu oteli yık, bu evleri de yapmayın. Tabii ki böyle bir şey yok. Sormak da gerekiyor; siz gelmeden önce de buralarda yaşayanlar vardı. Onlar da sizin hakkınızda böyle düşünüyor olabilirler mi? İnsanların şehirden kaçışlarının önüne geçmek mümkün değil. Bu sosyal ve ekonomik bir olgu.

Bu masadaki üç kişiyle sosyal medyadan tanışıyoruz

Burada hayata çok benzer şekilde bakanlar bir aradayız. Bu da çok doğal. Şu masada bir kişi hariç hiç birimiz Bodrum'da doğmadık

Bu masadaki iki arkadaşımla da sosyal medya kanalıya tanıştım mesela

Daha iki akşam önce Ferhat ile oturup şimdi bu sayfada yazdığımın benzeri konuları, sosyal medyayı, Bodrum'u falan konuştuk. Ferhat ile de Twitter sayesinde tanıştım

Evet işte böyle… Bu listeye eklemeler yapılır daha. Ama genel olarak karşılaştığım tiplemeleri yazmaya çalıştım.

Gelelim diğer konuya. Bu sosyal medya aleminde son derece kaliteli, düzgün, fikirlerinden ve sohbetlerinden büyük zevk aldığım profiller çoğunlukta. Twitter’a ara vermemin, tamamen kapatmamamın nedeni bu kişiler. Çünkü onlarla irtibatı kesmek istemiyorum. Kimiyle yüz yüze görüştük, dost olduk, rakılar içtik, sohbetler ettik. Bodrum’da hala bir arada olduğumuz bazı dostlarımla bu kanalla tanıştık mesela. Datça’da, Fethiye’de, İzmir’de, İstanbul’da böyle dostlarım var. Bu zenginliği kaybetmek istemediğimden şimdilik, yukarıda anlattığım nedenlerle twitter hesabıma ara verdim. Burada ve Instagram’da görüşürüz zaten.

Artık siyasette, ekonomide, futbolda, sosyal medyada, yani kısaca hayatın her anında size, bana, birilerine ayar vermeye çalışan ayarsızlar ortadan kaybolmalı. Yarından sonra ülkenin normalleşmesi hepimizin hayrına. Aksi halde ortamın çok kötüleşeceğinden endişeleniyorum. Hepimiz için sağlıklı, huzurlu, bereketli, mutlu yaşayacağımız bir ortamı sağlamak dileğiyle…