Datça'ya baharı getiren badem çiçeklerinin ardından.

Şimdi saydım. Datça’ya tam 41 kez arabayla, 7 kez de tekneyle gitmişim. Bunlardan sadece 4 tanesi yaz aylarında gerçekleşmiş. Geriye kalan 44 gidiş ise ya bahar ya kış aylarında olmuş. Hep dediğim gibi, buraların tadı bu aylarda çıkar. Eğer amacınız deniz, güneş, kalabalık eğlencelerse bu dediğim size göre değil tabii. 

2013 yılının Şubat ayında tek başıma Datça’ya gitmiş, dostum Fevzi kışın kapalı olan mekanını açmış, gece boyu şahane sohbet eşliğinde güzel rakı içmiştik. Ertesi gün dedi ki, seni biraz yarımadada gezdireyim. O güne kadar ben de herkes gibi bükleri biliyordum, bir de Knidos’a gitmişliğim vardı o kadar. Fevzi’nin rehberliğinde, bir yandan Yunan müzikleri dinleyerek, bir yandan da sohbet ederek hiç bilmediğim köylerin içinden geçtik, tepelere tırmandık, sahillere indik. O gün Datça’yı farklı sevdim. Yazı’dan Palamutbükü’ne inerken bir yerde durup, çiçek açmış badem ağaçlarını seyre daldık. Hayatımda ilk defa o gün bu kadar çok çiçek açmış badem ağacını bir arada gördüm. Sık yapılan bir benzetmeyle, Datça gelin gibi süslenmişti derler, çok doğru bir benzetme. Birader dedi Fevzi, seneye Şubat’ta tekrar gel de bu güzelliği bir daha yaşa. Hem o zaman önceden hazırlık yapar, ağaçların olduğu yerleri gezeriz dediydi. Aklıma kazındı. İşte 2013 Şubat ayından sonra her yıl Şubat ayında Datça’ya, çiçek açan bademlerin peşinden gitmeye başladım. Bazen yalnız, bazen dostlarla bu güzelliği yaşadım, çok mutlu oldum. Ta ki bu yıla kadar. Pandemi bu yıl beni Datça’dan, bademlerden ayırdı. Bir iki gündür sosyal medyada çiçek açan bademleri görüp iç geçiriyorum. Bugün Bodrum’da ve elbette Datça’da tam bahar havası var. Güneşli, pırıl pırıl ve ılık bir hava. Kim bilir şimdi oralar ne kadar güzeldir. 

Bu yazıyı ve fotoğrafları bugüne kadar sekiz kez Şubat aylarında gidebildiğim Datça’ya, birlikte gidebildiğim dostlarıma, her defasında bizi karşılayıp gezdiren sevgili Fevzi’ye ve tabii ki bademliklerde bir yer bulup, ateş yakıp, sakız kırığında köfteler, sucuklar pişiren, gönlünü bizlere açan Üstad Karakaya’ya –nam-i diğer Che’ye- adıyorum. Bu yıl böyle geçiyor. Umalım ve dileyelim ki bir sonraki Şubat ayında sağlığımız, neşemiz, keyfimiz, bereketimiz yerinde olsun, bir yıl ara verdikten sonra yeniden bu güzellikleri yaşayabilelim. 

Şimdi yıl yıl fotoğraflarla buraya alıyor, sizlerle paylaşıyorum. 

Seneye tekrar buluşmak üzere.

2013

Yazı'dan aşağıya inerken ilk kez Palamutbükü'nü böyle görmüştüm.

Palamutbükü'nden sahili izleyerek Mesudiye'ye giderken.

2014

Dostum Fevzi, kışın geldiğimde dükkanını açar, o gün ne hazırladıysa beraber yer, rakı sohbeti yapardık.

O gün ne hazırladıysa derken azla yetindiğimizi düşünmeyin. Fevzi'nin masasında en az on Ege otu olmadan masaya oturulmazdı.

2015

O yıl Simten ve Selçuk ile birlikte gitmiştik.

Üstad Karakaya ile.

2016

O yıl iki araba peş peşe gitmiş, Alp de Turunç'tan katılmıştı. En kalabalık Datça gezimiz olmuştu.
Nükhet, Havva, Zeynep ve Hilal.

Üstad mangalın başına geçmiş yine. Yalnız o yıl bağayı teşkilatlıymışız, mangalımız varmış.
Sonraki yıllarda taşları çevirip ateş yaktık.

Üstad ve Fevzi ile.

Akşam da Fevzi'deydik.

2017

Nejat ve Fevzi ile

Kardeşim Sena ve Atilla

Gülüşan, Çisem ve Nejat

2018

Yol üstünde boş durmayalım, Mavi Pide'de yiyelim dediğimiz bir başka Datça badem turundan.

Havva, Gonca, Arya, Ferit, Melih ve Ahmet'li kadro.

Çarli artık yok maalesef.

2019

Bu sefer de yol üstünde Akçapınar tostçusunu es geçmemişiz.

2020

Havva, Gülüşan, Üstad, Ahmet ve Fevzi ile