Gökovalı (eski Bodrumlu) Hayat

Bu yıl Fethiye’yi ihmal ettim. Geçtiğimiz yıllarda her iki üç ayda bir giderken bu yıl hiç gitmediğimi fark ettim. Datça seferlerim artıp, Kalimnos seferlerim   de eklenince Fethiye’ye eskisi kadar sık gidemedim. Fethiye’yi çok severim. Sadece yazın gitmekten çekiniyorum, malum hem kalabalık hem çok sıcak. Ve de nemli havası boğucu oluyor. Faralya taraflarındaki bazı tesislerde kalmak ve şehre hiç inmemek bir çözüm, ki geçmişte bir kaç yıl bunu yapmıştım. Ama bu yazın aşırı sıcakları yüzünden Bodrum’da bile nefes almakta zorlanırken Faralya’ya gitmeyi aklımdan bile geçirmedim. Bir de şu var ki, bazı yerler oradaki arkadaşlarla, dostlarla değer kazanıyor. Mesela bizim Can. Faralya’daki Beyaz Yunus’ta çalıştığı yıllarda yazları giderdim. Oradan ayrıldıktan sonra tesis el değiştirdi, gitmez oldum. Can’ın tanıştırdığı Taner var mesela. Girida balık restoranını işleten aileden. Beşbuçuk yıl önce Girida’yı açtıklarında gitmiş, çok beğenmiş ertesi gece yine gitmiştik. Sonraki yıllarda da...

Bodrum’a göç edeli beri hayatımda değişen en önemli şeyi “sadeleşme” diye tarif edebilirim. Bu hayatımın tamamını etkileyen çok temel bir durum. Yaşantımda, tüketimimde, yediğimde, içtiğimde… Dostlarımda, çevremde… Yani hayatımın tümüne dair bir sadeleşmeden söz ediyorum. İstanbul’daki hayatımda olmayan bir sadeleşme içindeyim. Yaşadığım coğrafya, buradaki hayat tarzı bunu yaptırıyor ve daha bitmediğini hissediyorum. Ilk yılları ön arınma olarak nitelendiriyorum. Sonra sadeleşme başladı. Bodrum’un geldiğim yıllara göre kalabalıklaşması, gelen kitlenin İstanbul’u buraya taşımaya çalışmasının bu kadar canımı sıkmasının nedeni bu sadeliğa aykırı tavırlar, tarzlar barındırması. O yüzdendir ki kendimi eskisi kadar burada kalacakmışım gibi görmemeye başladım. Bir bocalama içine girdiğimi söyleyebilirim. Burayı çok seviyorum ama burası benim sevdiğim halden hızla uzaklaşmaya, değişmeye başladı. Biraz daha bekleyip sonra kararımı vereceğim. Sadeleşmek peşinden ‘azalma’yı getirir. Daha az ...