Gökovalı (eski Bodrumlu) Hayat

Uzun zamandır buraya bir şeyler yazmıyorum. Daha önce de bu durumla ilgili söylediğim gibi, hem tekrara düşmek istemiyorum, hem burayla ilgili keyifle yazacak konular çok azaldı. Çünkü buranın tadı eskisi gibi değil. Eski derken kaç yıldan bahsettiğimi de yazayım. Doksanlı yıllarda annemin Akyarlar’da yazlık almasıyla başlayan bir süreçten söz ediyorum. Annem yılın beş ayını Akyarlar’da geçirip İstanbul’a dönerdi. Babam pek gitmezdi zaten. Kardeşim yeğenimin okulu kapanınca gider, açılınca dönerdi. Bense her ay bir kere uzun hafta sonu ayarlar, bir Perşembe akşamı gider, takip eden Pazar akşamı dönerdim. İşim İstanbul’daydı ve o zamanki koşullar gereği sürekli ofiste bulunmam gerekiyordu. Haftada bir kaç toplantım olurdu, yani günler günler geçirmek için Bodrum’a gelemezdim. Tabii burada şu da var, sistemi öyle kurmuştum ve bundan rahatsız değildim. Evet Bodrum’da daha fazla zaman geçirmeyi istiyordum ama bunun nasıl mümkün olabileceğine dair bir fikrim yoktu. Çünkü hayatın akışı beni

#covid19 salgını yüzünden, dünyanın dört bir köşesinde insanların yaptığı -ya da yapması gerektiği- gibi eve kapandık. Hayatımızı belirsizlik içinde sürdürüyoruz. Ne olacağız, ne zaman azalacak, ne zaman bir nebze de olsa normale döneceğiz, bizi neler bekliyor bilmiyoruz. Bir anda hayatımızın formatı değişti. Her gün yaptığımız şeyleri yapamıyoruz. Alışkanlıklarımız, rutinimiz karıştı. Her sınıftan, her gelir grubundan, her din, dil ırktan insan benzer durumda. Evde kalmanın kimi için tahammül edilemez bir durum olduğunu, kimi için sürdürülebilir hal olduğunu görüyoruz. Kimi komik videolar paylaşıyor, kimi çalıştığı hastaneden sarsıcı görüntüler yayınlıyor. Kitap önerenden, yüzlerce evde ekmek yapmayı öğreten videolara kadar görüntü ve bilgi bombardımanı altındayız. Sonuçta bir biçimde hepimiz hayatımızı sürdürmeye çabalıyoruz. Yaşadıklarımız bazen kötü bir rüyaya, bazen içinde rol aldığımız absürd bir filme benziyor.  Evde olmaktan da, dışarıda olmaktan da, arabayla seyahat et