Üç buçuk ay sonra.
Mart ayının ilk haftası, üç kafadar Bodrum’dan İstanbul’a gitmiştik. Tam o sıralar Çin’in Wuhan kentinde bir virüs yayıldığını okuyorduk. Insanlar eve kapanmıştı, sokağa çıkma yasağı vardı. Önceleri ne fena, tüh tüh diye okuduk. Derken virüsün yayılmaya başladığı duyuldu –ya da artık gizli tutulamaz hale gelmişti- hafif bir merak ile karışık endişe başladı. Aramızda konuştuk, acaba İstanbul’a gitmesek mi, acaba bu virüs Türkiye’ye girdi mi? Ama basında henüz böyle bir bilgi yoktu, biz de İstanbul’a gittik. İstanbul’da iki gece kalıp, İzmir üzerinden döndük ama İstanbul’da kaldığımız otel bomboştu. Yabancılar yoktu. Yani bir tuhaflık vardı ve o sıralarda sınırlar kapanmaya başladı. Bodrum’a döndüğümüz hafta hava çok iyiydi, Glaros ile yakın koya gidip kaldık. Denize girdik, bir Pazar günü limana döndük. O akşam arkadaşlarla yemeğe çıktık ama içimiz rahat değildi. Virüsün yayıldığı haberleri başlamıştı ve o akşamın yemeğe çıkabileceğimiz son akşam olduğunu bilmiyorduk. Ertesi sabah Türk