Gökovalı (eski Bodrumlu) Hayat

Bugüne kadar hayatım deniz kenarında geçti, halen de deniz kenarında geçiyor. Yedi aylık Sivas’taki askerlik dönemimi çıkarırsak denizi görmediğim gün olmadı diyebilirim. Kırksekiz yılımı İstanbul’da yaşadım. Çocukluğumun ve ilk gençliğimin yazları İdealtepe’de denizin içinde geçti. Sonra oturduğumuz semt Kalamış, ardından Fenerbahçe oldu, yine denizden uzak kalmadım. Kendi evime çıktığımda seçtiğim yer Rumelihisarı oldu ve on yıla yakın her gün boğazı seyrettim, kıyısında yürüdüm. Derken evlenince Bebek’e taşındık, yine boğaz karşımdaydı. Sabahları Bebek parkında yürüdüm, iyotu içime çektim. Bodrum’a göçmeden evvel yedi-sekiz ay yaşadığım Asmalımescit zaten bir hataydı, bir türlü Beyoğlu’nu sevemedim. Bunda en büyük pay denizden uzak olmamdı, bunu sonra anladım. Ama o ev beni Bodrum’a hazırladı belki de. Kendimi dar, karanlık sokakların içinde bulunca mutsuz oldum. Pencereden bakınca denizi değil de karşıki laz pideciyi veya Ece Bar’ı görmek gerçekten berbattı. Her neyse, sonra...

Rakı bence dünyanın en iyi içkisidir. Beyaz leblebiyle de içersin, ahtapotla da. Denizden çıkan her şeyle iyi gittiği gibi, ete de kebapa da gider. Yalnız da içersin eşin dostunla da. Düğünde de içersin, kaybettiğin bir dostunun ardından yas akşamında da. Aşık olunca da, ayrılınca da. Bu temayla ilgili Mey içkinin çok sıkı bir reklam filmi de var, belki bilirsiniz. Şuraya linkini koyayım da izlemeyen varsa izleyiversin; https://youtu.be/mVVGfFa9g3c Ben rakıyı çok severim. Gençlik aşkımdır. 20 yaşından beri birbirimizi terk etmedik. Bazen çok sık görüştük diye ara verdiysek de onlar sayılmaz. Muhabbetimiz sürüyor. Onun sayesinde kimleri tanıdığımı bir düşünüyorum da… Rakı masası olmasa asla karşılaşmayacağım nice değerli dostu rakıya borçluyum. Kalbime, ruhuma dokunan kadınların içinde en çok iz bırakanları rakı içen kadınlardı. Rakı masasındaki duygu paylaşımının tadını bilen bilir. Kavgalarım da bazen rakı yüzünden çıktı. Hani duygu patlaması… Onun da tadı başkadır as...