Gökovalı (eski Bodrumlu) Hayat

İzmir’i çok severim. Öyle çok zaman geçirmişliğim yoktur ama ne zaman İzmir’e gitsem şehir bana kendimi iyi hissettiriyor. Ege kıyısında olmasının etkisidir muhtemelen. Havası, rüzgarı başkadır. İstanbul’da doğup büyüdüm ama İstanbul’a gittiğimde böyle hissetmiyorum. Bunun da nedeni, İstanbul’un benim İstanbulum ile alakasının kalmaması. Ne Bostancı çocukluğumun Bostancı’sı, ne Taksim gençliğimin Taksim’i, ne de Bebek benim orta yaşımın Bebek’i. İstanbul’u asla özlemiyorum ama mesela İzmir’i özlüyor, yılda bir iki kere gitmek istiyorum. İzmir ve civarı –diğer bütün gezdiğim yerler gibi- yeme/içme konusunda iyi bir coğrafya. Bilirsiniz, gezmekten alınan tad, kişiden kişiye değişir. Kimi için tarihi yapıları, arkeolojik değeri olan bölgeleri gezmek çok önemlidir, kimi için alış veriş. Benim önceliğim yeme/içme meselesi. Doğal güzellik ise olmazsa olmaz. Büyük şehir gezmeyi sevmem, İzmir’i hariç tutuyorum. Zaten İzmir deyince sadece merkezinden söz etmiyorum. Eski Foça burnumda tüten...

Bundan beş yıl önceki sonbaharda, Datça’daki dostum, Ege otları ve meze üstadı Fevzi’nin mekanında karşılıklı rakılarımızı içip sohbet ederken “Bir kere de Şubat ayında gel de, bahar açan bademleri gör” dediğinde gözümde canlandırdığım, gördüğümün yanında hiç kaldı. İzleyen Şubat ayında Datça’ya gittiğimde, çok sevdiğim Datça’yı gelin gibi süslenmiş görünce hayranlığım arttı. Mesudiye ve Palamutbükü taraflarında bahar açmış badem ağaçları o bölgeyi bembeyaz yapmıştı.  Ağaçlara yaklaştıkça burnuma gelen mayhoş, balımsı kokularla adeta sarhoş olmuştum. Hayatımda böyle enfes kokular eşliğinde görsel bir şölene ilk kez şahit oluyordum. Doğanın estetik ve güzellik üstünlüğü karşısında sadece hayran kalabilmeyi becerebildiğimi hatırlıyorum. Sonraki yıllarda her Şubat ayı geldiğinde Fevzi ile haberleşip, bademler ne zaman açacak diye bekler oldum. Tamam haftaya gel dediğinde Bodrum’dan yola çıkıp bademleri ziyaret etmek hayatımın önemli ritüellerinden biri oldu. Geçen yıl bizim “...