İstanbul'a bir gideyim geleyim dedim de
Ofisi Bodrum’a taşıdım taşıyalı İstanbul’a hem gidiş sayım azaldı,
hem kalış sürelerim kısaldı. Eskiden gitmişken birkaç iş halledeyim, biraz
ofiste bulunayım diye en az iki gece kalırdım. Şimdi işimi halledeyim bir an
önce döneyim derdindeyim. Hele buralara yaz gelmişken.
Geçen Çarşamba günü de günü birlik İstanbul’a gidip gelmem
gerekti. Yeni iki proje için görüşmelerim vardı, süren bir proje için de son
toparlama görüşmesi yaptım. Yani 8 saatlik mesai süresi içinde üç ayrı yerde üç
toplantıdan söz ediyorum. İstanbul’da yaşarken bu tempoda, aynı günde üç
toplantı beni bitirirdi. Şimdi de yoruyor tabii ama artık eskisine göre yaşım
artsa bile daha enerjiğim. Ve tabii gün sonunda Bodrum’a dönecek olmanın
düşüncesi de insana güç veriyor. Şimdi buraya programı yazayım, kendinizi de
benim yerime koyup düşünün. Aslında gerçekten yorucu bir iş trafiğinden söz
ediyorum ama dedim ya, akşam Bodrum’a dönüp rakı-ahtapot yapacak olmayı
düşünmek yetiyor.
Sabah erken yolculukta yorgun insanlar oluyor |
Sabah saat 10’da Altunizade’de ilk görüşmem vardı. İkincisi karşı
yakada saat 13:00’de Sütlüce’deydi. Üçüncüsü ise 15:00’de Maçka’da. Eh tabii
ben de Bodrum’dan geleceğim. Artık gide gele zamanlama üstadı oldum. Rötar
hariç kaçta evden çıkarsam kaçta İstanbul’un neresinde olurum, aşağı yukarı
biliyorum. Anlattığım program için sabah 08:10 Pegasus uçuşu ile Sabiha
Gökçen’e giderim dedim. Oradan Altunizade’ye rahat yetişirim. Akşam da 18:00
Atlas uçuşu ile Bodrum’a dönerim diye planladım. Diyeceksiniz ki niye dönüşü
sıkıştırıyorsun, 19:00 veya 21:00’deki uçaklarla dönsene. Oradan bakınca gayet
mantıklı da buradan bakınca öyle olmuyor işte. Çünkü akşam sekizde Gemibaşı’nda
rakı-balık-ahtapot programı yaptık ona yetişmek istedim. Çünkü böyle İstanbul’a
günü birlik gidişlerin bünyeye yaptığı baskı ancak Bodrum’da rakı masasına
oturarak atılıyor. Aksi halde bünyeyi zorlar, arıza çıkarabilir.
Sabah 8:10’daki uçuş için, İstanbul’da havalimanına 38 km mesafede
otursanız kaç saat önceden evden çıkarsınız? Ben olsam iki saat önce çıkarım.
Neme lazım, bunun trafiği var, hele yağmur yağmışsa kilitlenmiş trafiği var
filan. Burada elli dakika önce çıkmak rahat rahat yetişmek demek. Evden
havalimanı otuz dakika sürüyor. Yirmi dakikada da güvenlikten geçip içeri
giriyorsunuz, üstüne bir de kahve içecek zaman kalıyor.
Ekranda Pegasus’un 10 dakika rötar yazdığını görünce bunun asla 10
dakika olmayacağını bildiğimden hafif bir endişe yaşamadım değil. Çünkü hepimiz
biliyoruz ki 10 dakika rötar yazması yarım saat rötar anlamına gelir. Yarım
saati bulan rötardan sonra kalktık ve dokuzbuçuk civarı Sabiha Gökçen’e indik.
Uzun zamandır o havalimanına gitmemiştim, hep Atatürk havalimanını
kullanıyorum. Uçak alçalırken o civarı tanıyamadım. Havalimanına uzak olan
bölgelerde kuleleri, havalimanına yakın yerlerde ise toz toprak içinde
sokakları, yeşili olmayan apartmanları gördüm.
Şoförlü araba servisi böyle yoğun iş seyahatleri için çok mantıklı |
Gün içinde İstanbul’da yapacağım yolculuklar için ya taksi
kullanacaktım, ya araba kiralayacaktım. Ama sonradan şoförlü araba kiralama
formülü aklıma geldi. İstanbul’un taksileri malum, çoğu pis. Ya klimayı benzin harcamasın
diye açmayan ya da zaten kliması olmayan araçlar. Düzgün şoföre rastlamak milli
piyangoda kazanmak kadar zayıf bir ihtimal. Üstelik geyik muhabbetine
meraklısına veya çevresiyle küfür kafir konuşanına denk gelince yolculuk iyice
sarpa sarıyor. Havaalanı transfer diye bir şirketi aradım, rotamı ve
zamanlamamı söyledim, biraz sonra beni arayıp fiyatı bildirdiler. İstanbul’da o
mesafeye, dört taksiye vereceğim parayla aşağı yukarı aynı paraya tertemiz,
pırıl pırıl klimalı bir araba, efendi –ama biraz acemi- tertemiz giyinmiş bir
şoförle işlerimi hallettim. Eğer arabayı ben kullanacak olsaydım her şeyden
önce park problemiyle uğraşacaktım. Ve İstanbul’da yollar çok değişmiş, o
tünelleri falan hiç bilmiyorum, kaybolabilir, randevularıma geç kalabilirdim. Üstelik
tabii bir de bu hizmet karşılığında fatura alibiliyor olmak da önemli.
Neyse, gün içinde işlerim yolunda gitti, ilk toplantıya rötar
yüzünden yarım saat geç kaldım ama sorun olmadı. Sonrakilerde zamanlamaya
uyabildim ve tam saat 17:05’de, yani uçağımın kalkışına ellibeş dakika kala
Atatürk havalimanına vardım.
Bir iki gözlemimi ve yaşadıklarımı aktarayım.
Sabiha Gökçen’den Altunizade’ye kadar E5’i kullandık. Gerçekten o
kadar değişmiş ki tanımam mümkün değil. Tahminen dört yıldır hiç geçmemiştim.
Bu kısa sürede bu kadar değişim aklımı aldı. İstanbul’daki değişimin hızı
inanılacak gibi değil. 80’li yıllardan 90’ların ikinci yarısına kadar her gün
kullandığım birinci köprünün E5 sapağından sonra köprüye kadar olan güzergah
üzerinde bile her yer değişmiş.
Sütlüce’de gittiğim kurumda görüştüğüm kişilerin bir bölümü beni
eskiden tanıyanlardı. Bir bölümüyle de yeni tanıştım. Toplantılarda artık hiç
değişmeyen bir sıralama var; sohbet önce Bodrum üzerinden başlıyor. Orası
nasıl? Ne yapıyorum? İşler nasıl? Kışın hayat nasıl geçiyor gibi, aslında
insanların merak ettiği cevabını duymak istediği konular soruluyor. Çünkü
bugüne kadar kaç kişiyle konuştuysam hemen hepsi bir gün benim yaptığımı yapmak
istediklerini söylediler. Ama ya çocuğun okulu, ya işe yeni başlamış olmak ve
yükselme isteği, ya da emekliliğe daha biraz süre olması hep erteleme nedeni.
Ama tanıdıkları birinin bunu yapmış olması onlara iyi geliyor diye tahmin
ediyorum. Konu işe dönmeden önce ya “bravo valla, biz yapamadık ama size gıpta
ediyor, sizi izliyoruz” diye bitiyor. Ya da “yanınızda çaycılık bile yapmaya
razıyız” türünden içinde umutsuzluk da gizlenmiş bir şakayla sonlanıyor. Bu
seferki bir toplantıda, odasında oturduğumuz yönetici ve ondan genç yardımcısı
toplantı sonunda “Bize inanılmaz eneji getirdiniz, toplantıya girerken bıkkın
ve yorgun hissediyorduk, her gün geldiğimiz şu ofisi Bodrum’a çevirdiniz”
dediler. “Yapmayın ya, ne yaptım ki?” diye gerçekten safça sordum. “Farkında
değilsiniz ama İstanbul’daki siz ile aranızda çok fark var, ışık saçıyorsunuz
adeta” dediler ki bu da doğal olarak çok hoşuma gitti. Demek insanlara iyi
gelen bir tarafım oluşmuş. Tabii Bodrum sayesinde...
Maçka’daki son toplantımdan da saat dördü biraz geçe çıktım. Alana
giderken İTÜ önünde çekirdek çitleyen sivil polislere gözüm ilişti. Son
İstanbul’a gelişimden ayrılırken aynı güzergahı kullanamamıştık çünkü polis
yolu kesmişti. Tarih 31 Mayıs’tı, İstanbul’da gözle görülür bir gerginlik vardı
ve nitekim o akşam olanlar oldu.
Yok bunu ben kiralamadım. Bodrum havalimanı otoparkında görünce kayıtlara geçsin istedim |
Tam güneş batarken eve varmanın zevki |
Bu yoğun tempoda çok istememe rağmen İstiklal Caddesine gidecek
zaman kalmadı. Maçka’dan doğru Yeşilköy’e geçtim ve biraz sonra uçağa aldılar.
En sevdiğim anlardan biri yoğun bir iş gezisi sonunda kafamı uçağın koltuğuna
dayamak. Genellikle 12 saatten fazla bir süredir ayakta olduğum, sabah çok
erken kalktığım, artık çok arkada kalan yoğun şehir hayatı temposuna 12 saat de
olsa dalmanın verdiği yorgunluk da eklendiğinden gözlerim kapanır, uçak
kalkarken gözümü açarım. Bu sefer sağolsun solumdaki kadın kafayı koymasıyla
horlamaya başladı ve bütün uçak kendisini dinledik. Arkada iki velet de epey
yaygara yaptılar. Bu yüzden belki bir beş dakika gözlerimi dinlendirebildim.
Sonrasında aşağıya baktığımda Ayvalık’ı geçmekte olduğumuzu gördüm. Foça’yı
takip ettim. Orak Adası işte orada duruyordu. Küçük Deniz’i seçebildim. Oradaki
balıkçıları, restoranları hatırladım. İşlerimi hallettikten sonra bu yaz biraz
Bodrum’un kuzeyine gezeyim dedim. Foça’da bir gece kalayım. Ayvalık’a kadar
gideyim Hatta belki Assos bile yaparım kim bilir? Bodrum’dan oralara arabayla
gitmek çok zevklidir. Ve artık benim için en önemlisi nedir biliyor musunuz?
Eskiden saydığım bu yerlerden İstanbul’a, oradaki hayatıma dönerdim. İçim ezik,
üzgün ayrılırdım. Şimdi oralardan Bodrum’a dönüyor olmak çok iyi geliyor.
Biliyorum ki sağlığım yerinde oldukça yine bir fırsat yaratır gider oraları
gezerim. Öyle eskisi gibi aylar öncesinden uzun uzun programlar yapmaya gerek
yok. Canım istediği an arabaya atlar akşam yemeğini Cunda’da yiyebilirim. Evet,
kuzey Ege’yi çok ihmal ettiğimi fark ettim, çok sıcak basmadan gitmeli. Gezmek,
hele Ege’de gezmek bana çok iyi geliyor. Dostlarım Kapadokya’ya, Karadeniz’e
çağırıyorlar. Daha diyorum buraları kanıksamadım, her gezişim ayrı lezzet
veriyor. Ege’den ayrılmak istemiyorum galiba.
Arabayı eve bırakıp, üstümü değiştirip marinaya doğru yürümeye başladım. Mahallemizin hanımefendi köpeği Vanilya bana yol boyu eşlik etti. |
Bunlar da Bodrum usulü #duranadam |
Bunlar da Bodrum usulü duran barbunlar |
Bunları düşünürken alçalmaya başladık ve uçağın kapısından
çıkarken Ege kokusunu burnum aldı hemen. Derhal arabaya atlayıp eve gidip, yarı
resmi toplantı kıyafetimi çıkarıp resmi Bodrum kıyafetimi, yani şort, tişört ve
sandaletlerimi giyip Gemibaşı’na gittim. Laf lafı açtı, kadehler kadehleri
takip etti, derken saat gecenin ikisini bulduk. Böylece yirmi saati, Bodrum’dan
başlayıp, İstanbul’da devam edip tekrar Bodrum’a dönerek yaşamış oldum.
Buralar kalabalıklaşmaya başladı. Ben de yarın sabahtan artık
Yalıkavak’a geçiyorum. Bu akşam Bodrum’daki evde sezonun son akşamı. Arada
tabii gelip kalacağım ama tekrar Bodrum merkezine dönüş Ekim ayında olur. Hepinize,
hepimize sağlıklı, mutlu bir yaz diliyorum. Bundan sonraki yazıları artık
Yalıkavak’tan yazacağım.
Not:
Bugün birisi "Fotoğrafımı izinsiz çekmişsiniz. Bu yüzden görüşmek üzere" diye hafif tehdit kokan bir mesaj göndermiş. Ama adı, soyadı olmadığı için yayınlamadım. Eğer okursa diye buradan yazayım dedim; Ahlaki açıdan bir sakınca yoksa, hakaret içermiyorsa, kişiyi toplum içinde küçük düşürmüyorsa fotoğraf, çekenin kendi blogunda, twitter sayfasında vs. yayınlanabilir. Eğer ben fotoğrafımın yayınlanmasından hoşlanmadım, kaldırmanızı rica ediyorum diye, doğru dürüst yazılırsa ben de dikkate alırım. Tabii ad soyad yazmak gibi asgari medeni davranışın gösterilmesi şartıyla.
Not:
Bugün birisi "Fotoğrafımı izinsiz çekmişsiniz. Bu yüzden görüşmek üzere" diye hafif tehdit kokan bir mesaj göndermiş. Ama adı, soyadı olmadığı için yayınlamadım. Eğer okursa diye buradan yazayım dedim; Ahlaki açıdan bir sakınca yoksa, hakaret içermiyorsa, kişiyi toplum içinde küçük düşürmüyorsa fotoğraf, çekenin kendi blogunda, twitter sayfasında vs. yayınlanabilir. Eğer ben fotoğrafımın yayınlanmasından hoşlanmadım, kaldırmanızı rica ediyorum diye, doğru dürüst yazılırsa ben de dikkate alırım. Tabii ad soyad yazmak gibi asgari medeni davranışın gösterilmesi şartıyla.
İZİNSİZ FOTOĞRAF ÇEKİMİ KİŞİLİK HAKLARINA SALDIRI MADDİ VE MANEVİ TAZMİNAT
YanıtlaSilEylemin kişilik haklarına saldırı teşkil ettiği açıktır. Davalı davacıların izinsiz resmini çekip bunları afiş haline getirdikten sonra reklam amacıyla kullandıktan sonra ödeme yapmadığına göre, davacılar bundan dolayı davalıdan elde ettiği geliri vekaletsiz iş görme hükümlerine göre isteyebilir. Anılan yön gözetilmeden yazılı gerekçeyle maddi tazminat istemlerinin reddine karar verilmesi usul ve yasaya aykırıdır.
(4721 s. MK. m. 25)
Sinik ve kaypak tavrı size bizzat ileteceğim.
Yine isminizi yazmamışsınız ama yayınlıyorum çünkü sanki yayınlamayarak gizli bir iş yapıyormuşum gibi algılanmasını istemem. Sizce hangi fotoğrafı reklam amacıyla kullanıp da gelir elde etmiş olabilirim? Siz bu blogun reklam geliri olduğunu mu düşünüyorsunuz? Blogda hiç reklam gördünüz mü? Bana şu resmin kaldırılmasını istiyorum demeniz yeterliydi. Bu konuyu uzatmayacağım. Eğer böyle bir isteğiniz varsa bana yazabilirsiniz.
Silresim icin gelen tehditli yorum bana gecen bisiklet yarislarindaki yanimda duran izleyiciyi hatirlatti, buradan manzara harika,size kiralayabilirim, diye saka yapmaya calismisken, istanbulda yasamanin kotu tarafi, herseyi para olarak gormek, diye yanitlamama bile bozulmamisti, siritarak.
YanıtlaSil