Tanıştırayım... Kırpık

Bundan iki yazı önce - http://bodrumluhayat.blogspot.com.tr/2016/02/egenin-kalbinde-bir-balk.html - kendimle ilgili yaşadığım değişimlerden, Gökova’dan, Akyaka’dan söz etmiştim. Bildiğiniz mekanların, yerlerin, kasabaların, şehirlerin oraya ait bir insanı tanıdıkça sizdeki izinin, etkisinin değiştiğini yaşamışsınızdır. Orayı daha çok seversiniz. Anlamı farklılaşır. Daha sık gitmek istersiniz. Bunun gibi şeyler işte.

Azmakbaşında başlayan harika bir rakı akşamıydı...

Bu Gökova bana hep başka gelir...

Akyaka’nın hayatımın bu evresinde bana bir şeyler hazırladığını hissediyordum. Hani Can Yücel’in bir şiirinden hareketle; Başıma bir iş açacaktı da bu yangın mı olacaktı yoksa bahar mı?

Özlemek, iyi bildiğim bir şey. Seviyorum da özlemeyi. Bence hayatı anlamlandıran, önemli bir duygu. Hiç bir şeyi, insanı, coğrafyayı özlemediğinizi düşünsenize. Yaşanır mı öyle?

Özlediğim için gittiğim bir Akyaka akşamını anlatmak istiyorum. Evim ile Akyaka arası 140 km civarı. Varlığını özlediğim insanla rakı sohbeti yapmak için ofisten çıkıp Akyaka’ya yollandım geçen salı. Bazen rakı masasına gitmek için bir sokak öteye gitmek içinizden gelmez, bazen de kilometrelerin önemi kalmaz. Öyle bir akşamdı. Şu sıralar Ege yolculuklarımın değişmez yol arkadaşları Imam Baildi ve Stratos Dionisiou eşliğinde Milas-Yatağan-Muğla rotasından Akyaka’ya vardığımda hava kararmıştı ve aslında tam rakı saatiydi. Sakar’dan inerken Bodrum’dan beri ön camda uçup oradan oraya konan sivrisineği azad etme zamanının geldiğini düşündüm. Telefonda konuşurken Akyakalı dedi ki; sineği ana vatanına getirmişsin, Azmak’ta salarsın. Tamam dedim…

Kırpığın bu harika karesi arkadaşım Serdar Tanyeli'ye ait

Ve biz hep yaptığımız gibi rakı sohbetimizi saatlere yaydık ve hep olduğu gibi rakı yetmedi. Daha doğrusu sohbet bitmedi, rakı da o yüzden yetmedi. Akyaka’nın sayısı fazla olmayan barlarından birine gittik, ki adı Kum. Sokaktaki masalardan birine oturduk, laflıyoruz. İki üç köpek geldi yanımıza ve içlerinden biri kafasını kolumla gövdem arasına soktu öyle kaldı. Noluyor dedim, kafasını okşadım falan. Çok anlamlı bir bakış attı. Eee tamam dedim dur şimdi… Hadi git dedim herhalde, hatırlamıyorum. Gitti. Biraz sonra yine geldi. Bu sefer çenesini bacağıma dayadı o duygulu, manalı, insanı bir anda hüzünlendiren bakışını attı. İtiraf edeyim bana bir şey oldu. Ne oldu derseniz anlatmakta zorlanırım. Sadece içimden bir şey koptu diyebilirim. O kopanın ne olduğunu bugün daha iyi anlıyorum. Beni tutan, kasan, bastırdığım duygulardan biri daha koptu gitti, onu hissettim. Bodrum’a yerleştiğimden beri köpek almam için kaç arkadaşım kaç kere ısrar etti, adaylar gösterdi. Hep kaçtım. Sorumluluk almak istemem dedim. Gerçek nedeni acaba sevgi verememek miydi? Her neyse, almadım işte. Ama o akşam ikinci gelişindeki son bakış bir şeyleri değiştirdi bende. Sonrasında köpeğe sahip çıkan barın işletmecisinden izin istediğimizi, o sevgili canlıyı arabaya aldığımızı ekliyeyim. Ertesi sabah veterinere gittik, kontrolleri yapıldı. Bir kaç saat sonra arabayı Bodrum’a doğru sürerken dikiz aynamda bana bakan bir canlı vardı. Yani gelirken sivrisinek getirdiğim Akyaka’dan bir köpek ile ayrılıyordum.

Akyaka'dan ayrılırken

Bunu bana yaptıranın ne olduğuna gelince… Dedim ya, şu son bir buçuk ayda  yaşadıklarım, kendimle olan meseleleri halletmemle başlayan, hayata daha başka açıdan bakabilmem ve beni tutan, bağlayanlardan birer birer uzaklaşmam. Ve de tabii ki hayatıma dokunan o insanın bendeki önemi ve etkisi. Onunla yaptığımız konuşmaların bana kazandırdıklarından bahsetmezsem hem konuyu anlatmakta eksik kalırım hem ona haksızlık etmiş olurum. En içten bir teşekkürü ona gönderiyorum şimdi. Siz kalbinizi açınca orayı dolduracaklar teker teker çıkageliyor. Önce bir insandı, şimdi bir köpek. Olanların bu kadar hızlı olacağını beklemiyordum doğrusu. Şu sıralar en iyi yaptığım şey kendime şaşırmak. Şaşkınlığımın verdiği tad da ayrı, onu da söyliyeyim.

İkinci gün... Neriman tedirgin

Her seyahat dönüşü evin önünde arabadan inerken bagajdan çantamı çıkarırdım. Bu sefer çantam yoktu, sevgili bir canlı çıktı. Dedim ki bak burası senin yeni evin. Burası da bahçen. Ben de seninleyim, sen de benimle ol. Gözünü dikti baktı. Bakıştık. Onu bilmem ama ben yutkundum.

Sonrası hızlı bir alışma devresi diyelim. Şimdi gece uyku zamanı hariç neredeyse bütün gün beraberiz. Onun bana alışması kadar benim de alışmam lazım, acemiyim. Evde beş yıldır bir kedim var ama köpek farklı. Tabii Yalıkavaklı Neriman gelen misafirden hiç hoşlanmadı. Önce kovaladı. Sonra bütün gün söylendi. Bana kızdığını belli etti. Nereden aldın getirdin bu köpeği, senden bunu istedim mi, huzurumu niye bozuyorsun… Bunları söylediğinden yüzde yüz eminim. Gerçi çok net duyamadım, homurdanır gibi mır mır bir şeyler geveledi ama bunları söylemiştir işte.

Ofiste de beraberiz

Aslında Gökova'nın sonundan Gökova'nın başına geldi

Neriman her an uzaktan kesiyor

Müdavimi olduğum mekanları tanıtıyorum. Burası Hanende Mey. Serdar Tanyeli ile uğradık.

Veteriner ilk bir hafta birbirinizden mümkün olduğunca ayrılmayın dedi, buna uyuyorum. Hoş ayrılın dese de ayrılmak isteyen kim? Sabah uyanır uyanmaz aşağı inip evin bahçeye açılan kapısının kilidini açmak için anahtarı çevirmemle kapıda bitmesi arasında geçen zamana bilim insanları “an” diyorlar. Hani en kısa zaman birimi diye bulmacalarda çıkan.

Her ne kadar sokakta bulduysam da bir kırma av köpeği cinsi olduğunu söylüyor bilenler. Hadi bakalım ben şimdi ne dedim? Bulmamla dedim. Ben bulmadım ki o beni buldu.

Zazu'dayız...

Kardeşim Sena ile tanıştı

Neriman kulübenin içinde ne olduğunu merak etti, kontrolde

Bahçede serilenlerin sayısı artıyor

Pannonica'ya gidip Ayşen ve Hakan ile tanıştık

Zazu'da kadim dost Ahmet ile iyi anlaştı. Tamer şahit.

Çok uysal, sevgi dolu ve sevilmek isteyen bir köpek. Daha bir kere hav dedi o kadar. Yani hav hav bile demedi. Bizim çete ile tanışıyor tek tek. Müdavim olduğum mekanları gezdiriyor tanıştırıyorum.

Bundan böyle blogda sık sık karşılaşacaksınız. Ben nereye gidersem o da mümkün olduğunca oraya gidecek.

Evet bu yazı onu sizlere anlatmak içindi.

Tanıştırayım; Kırpık